«Αλλιώτικα»

Ένα ποίημα που έγραψα πριν από κάποια χρόνια.

Θυμίζει τις δύσκολες στιγμές που περνάμε.

Απαισιόδοξο ήταν το τέλος του ποιήματος που για χρόνια έμεινε στο συρτάρι χωρίς τίτλο.

Σήμερα το μοιράζομαι μαζί σας και του δίνω τον τίτλο «Αλλιώτικα» γιατί το τέλος στην πραγματικότητα θα ήθελα και εύχομαι να είναι αλλιώτικο.

Αλλιώτικα

 

Νοσταλγεί η ψυχή, από πίκρες και βάσανα, να ξεφύγει το Πάσχα

Να ντυθεί λίγο αλλιώτικα και να βγάλει της νύχτας τη μάσκα.

Δυστυχώς, η δειλή των ανθρώπων ψυχή,

έχει μπει σε κελί και είναι δύσκολο τώρα να πάρει ανάσα.

Σαν φτερά από κερί, που ’χουν λιώσει τη μέρα απ’ του ήλιου την κάψα.

 

Της φθοράς οι καιροί, έχουν κλείσει τον άνθρωπο σ’ ανυπέρβλητα τείχη.

Δυστυχώς όλα μάταια όσα ψάχνει ο άμοιρος τώρα πια να πετύχει.

 

Του Ικάρου το μέλημα, στο σπουδαίο το εύρημα, ήταν νά βρει μιας ώρας γαλήνη.

Να χαρεί λίγο αλλιώτικα και να βγει απ΄της σκλαβιάς την οδύνη.

Μ’ αποδείχνονται μάταιες της ζωής οι ελπίδες,

τα κεριά πάντα λιώνουνε και η ψυχή στη σκλαβιά πάντα ενδίδει.

Κι έτσι όλα απέτυχαν εν κατακλείδι.

 

– Αυγούστα Θεοδούλου